Niezmiernie mi miło, że dostałam zaproszenie do programu „Kobiety sukcesu, kobiety biznesu” w Polskim Radio24. Jeśli sukcesem jest robić to, co się kocha to tak, pasuję do tytułu programu. Biznes tez się tam przewija. Jeśli macie ochotę nie tylko czytać, ale i słuchać, zapraszam do odsłuchania audycji z moim udziałem.
http://www.polskieradio.pl/130/2359/Artykul/1759270,Katarzyna-GardzinaKubala-o-pasji-do-baletu
Moja nieobecność na blogu przeciąga się. Czasem po prostu doba ma za mało godzin, a zmęczenie fizyczne daje znać o sobie tak bardzo, że już refleksje po spektaklach baletowych i lekturach można co najwyżej „wyklikać” na portalu społecznościowym. Nie znaczy to, że nie pisze i co ważniejsze nie publikuję. Poniżej linki do kilku moich ostaniach tekstów jako maleńka rekompensata za milczenie tutaj:
Jeszcze zanim napisze ten tekst wiem, że wielu osobom się narażę, ale niech tam – nie pierwszy to raz, a zapewne i nie ostatni. Od razu więc, wyręczając potencjalnych oponentów i oponentki ustalę: tak, jestem „starą konserwą” – wraz z kolejnymi latami może coraz mniej „konserwą”, a coraz bardziej „starą”, ale generalnie nie należę do wielkich admiratorów awangardy w sztuce, chociaż uczę się. Mój konserwatyzm jest jednak o wiele głębiej zakorzeniony, bo jak mi się wydaje jestem tzw. „dobrze wychowana” ze wszelkimi tego potwornymi konsekwencjami. Np. jestem poograniczana różnymi „nie można” i „nie wypada”. Generalnie słabo jestem przygotowana do dzisiejszych wspaniałych czasów, kiedy wolno wszystko, kiedy autorytety (a co to?) idą w kąt, a instytucje narodowej kultury, starając się udowodnić, że nie są wielbłądami, mizdrzą się do tzw. szerokiej publiczności, albo i „niepubliczności”.
Teraz kiedy już wyrzuciłam z siebie to wszystko, napiszę wreszcie, co mnie na tyle poruszyło, że musiałam „wypisać się na blogu, choć od miesięcy nie znajduje czasu, aby coś tu skrobnąć. Rok temu zresztą to samo wydarzeni poruszyło mnie podobnie i podobne impresje wywołało. Spotkanie promocyjne książki Rozmowy na nowy sezon cz. 2, jakie odbyło się w Teatrze Wielkim-Operze Narodowej tym razem wywołało we mnie inne, ale równie silne uczucia. I znów najmniej będzie o samej książce, choć gdyby porównać z poprzednią edycją, to rozmowy prof. Ewy Łętowskiej i Tomasza Pawłowskiego są równie inspirujące i rozwichrzone, rozmowy Ewy Krasuckiej i Pawła Chynowskiego równie kształcące, natomiast memy Marty Frej chyba nieco mniej udane (z nielicznymi wyjątkami). Może tytuły oper i baletów były mniej inspirujące, może ich tematyka za trudna do przełożenia na mem, ciężko orzec dlaczego tak się stało. Czytaj dalej
Musiałam policzyć aż dwa razy, bo wierzyć się nie chce. A jednak – w tym roku Maksim Woitiul, pierwszy solista Polskiego Baletu Narodowego obchodzi dwudziestolecie pracy artystycznej. Szkołę baletową kończył w rodzinnym Mińsku, tam też rozpoczął karierę tancerza w sezonie 1996-7. Ale już w 1998 roku przyjechał do Warszawy (wcześniej był tu na występach gościnnych), zaprezentował się przed ówczesnym dyrektorem baletu Teatru Wielkiego – Opery Narodowej Emilem Wesołowskim i dostał angaż. Kiedy zasiadałam wtedy na widowni Teatru Wielkiego na spektaklach mojej ukochanej Śpiącej królewny w choreografii Grigorowicza i w bajecznej scenografii Ezio Frigerio i kostiumach Franki Squarciapino nie wiedziałam, że ten młodziutki tancerz, który pojawił się nagle w partii Błękitnego Ptaka, dosłownie kilka dni wcześniej został członkiem warszawskiego zespołu. Pamiętam tylko zachwyt i myśl: „Ale ten młody skacze!” oraz skojarzenia z biegnącym przez łąkę jelonkiem. Mam nadzieję, że wybitny artysta wybaczy mi dziś tamto wspomnienie: okazało się potem, że jestem niewiele starsza od niego, za to jego skoczność w połączeniu z niepowtarzalną i niepodrabialną lekkością i wdziękiem pozostała. Pamiętam także, że początkowo na wkładkach obsadowych Maks (bo pod takim imieniem funkcjonuje i wśród przyjaciół i znajomych, i wśród baletomanów) pojawiał się raz jako „Maksym”, to znów jako „Maxime” – artysta nie mógł się zdecydować, jak w Polsce ma być pisane jego imię i nazwisko. Ostatecznie został Maksimem Wojtiulem, a od paru lat: Woitiulem. I żeby nie było tak idealnie dodam, że w tamtych zamierzchłych czasach, gdy nie był jeszcze pierwszym solistą, Maksim nie był np. doskonałym partnerem tancerek, ale szczegóły przemilczę. Czytaj dalej
Co roku powtarzam, pisząc o kolejnych edycjach warsztatów choreograficznych pod wspólnym tytułem Kreacje, jak fantastyczna jest to idea, i jak interesujące owoce przynosi. Właściwie i tym razem musiałabym się powtórzyć i to jeszcze podnieść moje zachwyty do kwadrat a może i sześcianu. Bo obecna, ósma edycja Kreacji była w moich, a wiem, że nie tylko w moich, oczach, najlepszą z wszystkich dotychczasowych. Złożyło się na to kilka czynników. W poprzednich warsztatach często pojawiały się choreografie wybitne, zresztą trafiły potem na inne sceny, na różne przeglądy, pokazy i wieczory choreograficzne. Bywały też dzieła eksperymentatorskie, ciekawe, nawet jeśli nie zawsze trafione w punkt, to zasługujące na uwagę i namysł, nad tym co ze sobą niosą, co mówią o choreografie, albo co można poprawić. Ale bywały też chybione pomysły i etiudy, nie zawsze zresztą przygotowane przez debiutantów, co zresztą nie jest niczym złym, bo warsztaty służą także popełnianiu błędów i nauce. Próbowaniu skrzydeł… Tym razem takich choreografii nie było! Poziom nie dość, że był wyrównany, to niezwykle wysoki, na wszystkie prezentacje patrzyło się z przyjemnością i zaciekawieniem połączonym z pewnością, że wszystko będzie, tak jak być powinno, a wybitne (nie zawaham się użyć tego nadużywanego słowa) wykonanie dopełniało szczęścia widzów. Wieczór trzeci, który miała okazje oglądać był po prostu super profesjonalny – nikt by nie zgadł, że oglądamy efekt warsztatów. Czytaj dalej
W ciągu ostatnich dwóch tygodni miałam przyjemność kilka razy spotkać się z adeptami sztuki baletu z Michigan Ballet Academy i ich pedagogami podczas tournée tej grupy po Polsce. Amerykańska młodzież wystąpiła kolejno w Świdniku, Wejherowie, Warszawie, Siedlcach, Białymstoku i Łodzi. Ponadto tancerze MBA uczestniczyli w licznych lekcjach baletu (m.in. otwarta lekcja w Świdniku i Białymstoku, lekcje w Gdańskiej Szkole Baletowej, a nawet lekcja z zespołem Polskiego Baletu Narodowego). To musiało być niesamowite przeżycie dla grupki młodych ludzi, którzy wprawdzie poświęcają swój czas, siły i pasję doskonaleniu się w tańcu klasycznym i innych technikach, ale też niektórzy z nich nie byli nigdy w teatrze na spektaklu operowym, czego mogli doświadczyć podczas wolnego wieczoru w Warszawie. W czasie swojej podróży po naszym kraju mieli okazję tańczyć zarówno z amatorskimi zespołami i uczestnikami zajęć baletowych w domach kultury i ogniskach, miłośnikami baletu ze studia baletowego w Warszawie, Caro Dance w Siedlcach, uczniami szkoły baletowej w Gdańsku, jak i z najlepszymi artystami Polskiego Baletu Narodowego. Ale po kolei… Czytaj dalej
Doskonale pamiętam czas, kiedy na księgarskich półkach z dziedziny tańca stał co najwyżej Słownik baletowy nieocenionej Ireny Turskiej. Dziś – w porównaniu z latami 90-tymi czy nawet dwutysięcznymi mamy niemal wysyp publikacji, głównie z do tej pory całkowicie zaniedbanego obszaru szeroko pojętego tańca współczesnego. Z książkami o balecie je trochę gorzej (nie wiem – czy to jeszcze gorsza nisza, niż taniec współczesny, czy co?), ale od czasu do czasu także pojawia się jakaś jaskółka. Ostatnio miałam przyjemność zapoznać się z takimi właśnie nowinkami wydawniczymi, zupełnie różnymi, zupełnie też inaczej traktującymi tematykę taneczną i baletową. Wszyscy lubimy czytać biografie i autobiografie, zapewne dlatego, że łatwiej przyswajamy sobie różne fakty przez pryzmat przeżyć konkretnych osób, ciekawych postaci, interesujących życiorysów. Epoki historyczne, prądy w sztuce, przemiany w społeczeństwie nagle stają się ciekawsze i łatwiejsze do zrozumienia, gdy oglądamy je oczyma ludzi tym zmianom współczesnych lub poprzez ciekawie opowiedziane losy jakiejś postaci. Obie moje ostatnie lektury spełniają to właśnie kryterium. Czytaj dalej
Czerwony krąg i bezlistne drzewo wyznaczają przestrzeń dla obrazów z przeszłości. Poza nią porusza się stary Prospero (muzyk i aktor Abbas Bakhtiari, perkusjonista grający na bębnie daf), ustępując miejsca obrazom ze swojej przeszłości. Tak zaczyna się Burza, balet Krzysztofa Pastora, który po dwóch latach od swej prapremiery w Amsterdamie trafił na scenę warszawskiego Teatru Wielkiego w wykonaniu zespołu Polskiego Baletu Narodowego mocno ponoć zmienionej wersji. To przedstawienie wyjątkowe w całej twórczości Pastora, przynajmniej tej, którą mieliśmy okazję oglądać na warszawskiej scenie oraz przy innych okazjach. Wyjątkowy, bo sytuujący się gdzieś po środku między przedstawieniem fabularnym a baletem idei. Niezwykłym, bo skomponowanym z tak wielu różnych elementów, a przy tym niezmiernie czystym i klarownym tak pod względem narracji, jak i estetyki. Z mojego punku widzenia jest to też spektakl wyjątkowy, bo z moją miłością do baletu klasycznego w innym wypadku pewnie narzekałabym, że w tym balecie za mało mi tańca. Ale w przypadku Burzy tak nie jest, bo taniec w takim wymiarze, takiej estetyce i takim wydaniu, jaki założył sobie choreograf jest idealnie wkomponowany w całość. Zresztą Burza należy do tych rodzajów baletów, na który będzie się chodziło nie dla tańca samego w sobie, nawet nie dla wykonania, choć wszyscy występujący w solowych partiach tancerze byli wyśmienici, ale na przeżycie duchowo-estetyczne. Czytaj dalej
Trudno w tym jednym wpisie połączyć dwa spektakle które oglądałam w tym miesiącu, ale czasu na pisanie coraz mniej, a wrażenia jednak potrzebują ujścia. No i nie wypada na długie miesiące zaniedbywać swych, choćby i nielicznych czytelników. Dla REM – projektu interdyscyplinarnego (znienawidzone słówko „projekt” w tym wypadku jednak ma uzasadnienie) i dla transmisji jak najbardziej klasycznego baletu Giselle z Covent Garden można jednak z łatwością znaleźć wspólny mianownik. Oba traktują o przejściu – od życia do snu, do śmierci, do innej, oniryczne strefy, oba też wprowadzają widza w rodzaj transu (choć w Giselle tyczy się to tylko II aktu), zanurzają w czymś innym, odległym, fascynującym i niewypowiedzianym. A zatem ad REM… Czytaj dalej
A ja się wybieram na REM. REM to projekt interdyscyplinarny, łączący teatr, choreografię baletową, literaturę, wideo-art i muzykę. Instalacja, której podstawowy sens wyrasta z napięcia między dwoma pozornie nieprzystającymi do siebie doświadczeniami: snu i śmierci. To projekt (przedstawienie?, instalacja?) niezwykły, począwszy od osoby autora, producenta, inicjatora i reżysera w jednym, aż po wykonanie i miejsce. W ubiegłym roku oglądałam PASSION – podobny spektakl i żałuję, że nie widziałam pierwszego, który całą serię (cykl?) zapoczątkował. Nie dlatego nawet, że znalazły się w tym przedstawieniu sceny warte zapamiętania, że wystąpili moi ulubieni tancerze, a nieco enigmatyczne przesłanie było dla mnie bodaj najmniej ważne. Dlatego, że projekty Piotra Hulla (producenta, reżysera, wydawcy magazynu Żurnal ArtBook, właściciela salonu Wilcza 18/1 oraz współwłaściciela Barberian Academy & Barber Shop, świetnego fryzjera wreszczie) to niesamowity przykład spełniania marzeń. No bo kto by pomyslał, że były piłkarz, który stał się fryzjerem, będzie rezyserował i prezentował swój spektakl z udziałem tancerzy Polskiego Baletu Narodowego na scenie kameralnej Teatru Wielkiego ? A tak własnie jest – zdziwienie, niedowierzanie, smichy-hihy nie zmienią faktu, że jemu sie udało. To niezmiernie inspirujące. To znaczy, że możemy wszystko, że każdy z nas może osiagnąć to, co zamierzy, może spełniac swoje marzenia. Czytaj dalej
Balet był w moim życiu od zawsze, a od piątego roku życia na pewno. Do dziś pamiętam, jak poszłam z mamą na Jezioro łabędzie do Teatru Wielkiego w Warszawie. Zasnęłam w trzecim akcie, ale obudziłam się na zakończenie, żeby zobaczyć jak Książę wrzucił Złego Czarownika do jeziora… Potem były obowiązkowe w moim pokoleniu marzenia o zostaniu „baletnicą”, choć jeszcze później okazało się, że ja nawet nie bardzo lubię tańczyć. Za to uwielbiam oglądać balet i taniec, a miłość ta znalazła ujście w pisaniu o sztuce tańca. Nieco więcej o mnie można poczytać tutaj.
