Postanowiłam zebrać tu w jeden wpis mojej notatki z social mediów po listopadowych spektaklach „Bajadery” w wykonaniu Polskiego Baletu Narodowego – ku pamięci i wygodzie.
21 listopada
Piękna wznowiona „Bajadera” w Polskim Balecie Narodowym. Aż się chce iść jutro i pojutrze, a takie wrażenie po wyjściu z polskich teatrów operowych nie zdarza się codziennie, ba, coraz rzadziej. Produkcja z 2004 roku (jak ten czas leci) nadal zachwyca bez reszty. Może skądinąd świetna baletowa batuta maestro Baklana narzuca nieco szybsze tempa niż poprzednicy, więc sceny „kolorowe” są bardziej żywiołowe, ale Scena Cieni nieco traci na romantyczności (no i łatwiej krócej stać w pozach, za to wyrobić się w niektórych momentach dla odmiany niełatwo). Za to wszystkie akcenty i kulminacje klasycznej choreografii są świetnie podkreślone, wyciągnięte, a tancerze mogą tu błysnąć.
fot. Ewa Krasucka
Balet był w moim życiu od zawsze, a od piątego roku życia na pewno. Do dziś pamiętam, jak poszłam z mamą na Jezioro łabędzie do Teatru Wielkiego w Warszawie. Zasnęłam w trzecim akcie, ale obudziłam się na zakończenie, żeby zobaczyć jak Książę wrzucił Złego Czarownika do jeziora… Potem były obowiązkowe w moim pokoleniu marzenia o zostaniu „baletnicą”, choć jeszcze później okazało się, że ja nawet nie bardzo lubię tańczyć. Za to uwielbiam oglądać balet i taniec, a miłość ta znalazła ujście w pisaniu o sztuce tańca.